Er is vooruitgang. En daar mogen we best trots op zijn.
Vrouwen zijn vandaag actiever op de arbeidsmarkt dan ooit tevoren. Ze zijn gemiddeld beter opgeleid dan mannen. Ze nemen hun plek in, bouwen mee aan teams, bedrijven en organisaties. Maar wie net iets dieper graaft, ziet het meteen: de échte gelijkheid is er nog niet. En wat we vandaag hebben, moeten we blijven waarderen én bewaken.
Volgens de Europese Centrale Bank verdienen vrouwen in de eurozone vandaag gemiddeld nog steeds 35% minder dan mannen. Ja, in 2005 was dat verschil nog 50%. Maar het tempo waarin de kloof verkleint, is duidelijk aan het afremmen. Vrouwen werken vaker deeltijds, verdienen per uur nog steeds minder, en stromen minder vlot door naar hogere functies. Zelfs wanneer opleiding, ervaring en anciënniteit gelijk zijn.
En toch hebben we de neiging om te denken: “Het is toch al veel beter dan vroeger?” Klopt. Maar net dát is de valkuil. Want alles wat niet actief versterkt wordt, verzwakt.
Daarom organiseerden we bij Yellow Circle – samen met STAS Trailers en SQUADRON_be – op Internationale Vrouwendag een avond in The Nest, waarin we bewust stilstonden bij de weg die vrouwen voor ons hebben afgelegd. We luisterden naar verhalen van kracht en veerkracht, van kansen grijpen en grenzen verleggen. We vroegen:
Welke vrouw heeft jouw pad beïnvloed? Wat betekent gelijkheid op de werkvloer voor jou? Wat is jouw wens voor de vrouwen van morgen?
De antwoorden werden opgeschreven op een tafelkleed – letterlijk en symbolisch een collectief geheugen. Mannen én vrouwen lieten boodschappen achter. Quotes. Dankwoorden. Dromen. Want echte verandering vraagt collectieve verantwoordelijkheid.
Wat ons vooral is bijgebleven? Dat gendergelijkheid geen vrouwenzaak is. Het is een mensenzaken. Het gaat over samen bouwen aan een werkcultuur waarin iedereen zich veilig, gewaardeerd en gezien voelt – ongeacht gender, achtergrond of levensfase.
Bij Yellow Circle geloven we dat het benutten van talent begint met het creëren van gelijke toegang tot kansen. En dat begint bij bewustwording. Door jonge vrouwen te stimuleren richting STEM-richtingen. Door leiderschap anders in te vullen. Door te kijken naar potentieel in plaats van enkel naar cv’s. Door mentoring, rolmodellen en netwerkvorming een plek te geven in organisaties. Door het gesprek aan te gaan, ook als het schuurt.
Want de genderkloof is geen vast gegeven. Ze is het resultaat van keuzes. En dus ook iets wat we kunnen veranderen.
Elke beslissing, elk beleid, elke stap die we zetten – als individu of als bedrijf – maakt het verschil.
We zijn onderweg. Maar nog lang niet klaar.
En dat is oké, zolang we blijven bewegen.
Stel je voor dat je straks kan zeggen: “Ik heb doorgezet, ondanks de grootste crisis sinds de jaren dertig.”
Dat voelt toch tien keer beter dan: “Ik had een goed excuus om het niet te doen”?
“De maakindustrie is niet dood. Ze mag ook niet dood! Maar als we willen dat ze blijft groeien, moeten we anders kijken naar technologie én naar mensen.”
Carrièreontwikkeling wordt nog te vaak verengd tot promotie. Maar wat als er simpelweg geen plaats is bovenaan de ladder? Wat als je als leidinggevende ziet dat een medewerker klaar is voor meer, maar je geen klassieke doorgroeimogelijkheid kan bieden?
De titel is geen provocatie, maar een vaststelling. HR – zoals we het vandaag vaak nog kennen – is eigenlijk al lang achterhaald.
Elke keer wanneer iemand zichzelf voorstelt als “HR-expert” of “gepassioneerd door HR”, voel ik een lichte treurigheid opkomen. Niet omdat betrokkenheid bij mensen geen passie waard is – integendeel – maar omdat het zoveel meer kan en zou moeten zijn dan dat.
Job crafting gaat over het proactief nemen van stappen en acties om het werk dat we doen opnieuw vorm te geven, waarbij we taken, relaties en percepties van ons werk veranderen.